اثر دورپیچ frp بر روی ستونهای بتنی توخالی

روشهای مختلفی برای تعمیر وتقویت سازه های بتن آرمه وجود دارد که از جمله آن ها می توان به استفاده از ژاکت های بتنی، ژاکت های فولادی و ژاکت های پلیمری اشاره نمود. استفاده از ژاکت های پلیمری به دلیل خواص آن، مقاومت و سختی بالا، وزن اندک، مقاومت در برابر خوردگی، نا همسانگرد بودن این مواد و طراحی بهینه، نصب آسان و سریع و هزینه کمتر ( شامل زمان، مصالح و اجرا ) نسبت به ژاکت های فولادی مورد توجه قرار گرفته است. در این پایان نامه نیز به بررسی تقویت ستون های بتنی استوانه ای و منشوری توخالی و توپر محصور شده با frp پرداخته می شود. از جمله مسایل کلیدی در این زمینه رفتار تنش - کرنش عضو محصور شده توسط اینگونه ژاکت ها می باشد که تعدادی از مدل های تنش - کرنش ارایه شده است. در برنامه آزمایشگاهی انجام شده با ساخت 56 ستون کوچک مقیاس استوانه ای و منشوری توخالی و توپر به بررسی کارایی مدل های موجود پرداخته شد. بتن مصرفی در ساخت نمونه ها از دو طرح اختلاط بوده و دارای هیچ نوع ضعف اولیه سازه ای نمی باشد. با این وجود ستون مورد نظر پس از تقویت و محصور شدن توسط الیاف کربن(cfrp) و الیاف شیشه (gfrp) شاهد بهبود رفتار می باشد. بر اساس نتایج حاصله محصور شدگی ستون توسط الیاف پلیمری frp باعث افزایش مقاومت فشاری، افزایش شکل پذیری و افزایش سختی جانبی و محوری ستون می شود. ستون های دورپیچ شده با cfrp در مقایسه با ستون های دورپیچ شده با gfrp دارای مقاومت فشاری، شکل پذیری و سختی محوری و جانبی بیشتر می باشند.